Dlaczego nudzi mnie zabawa z moimi dziećmi (I JAK SOBIE Z TYM RADZĘ)

Spotkałam ją jakiś czas temu i obserwowałam z rosnącym podziwem. Przez DWIE godziny jeździła z trzylatkiem resorakiem po podłodze udającej amerykański hajłej (od czasu do czasu zjeżdżali na tankowanie w pobliże kartonu udającego dystrybutor), i - co najlepsze - zdawała się przy tym bawić wyśmienicie! Gdy chwilę potem Dziedzic zażądał takiej samej zabawy w domu, umarłam z nudów po jakiś pięciu minutach, a następnie, z nieskrywaną ulgą, oddelegowałam się do robienia obiadu.

Jego widziałam już dawno, ale wciąż mam go przed oczami. Przyszedł, a właściwie przyleciał na wyimaginowanym przedmiocie latającym (to chyba była rakieta), wyciągnął z tejże swojego pilota-syna, a następnie w duecie, przez godzinę, wydając paszczą dźwięki przypominające furczenie starego odkurzacza, wsiadali i wysiadali z pojazdu, odbywając krótkie przebieżki po placu zabaw w celu testowania skafandra.

A ja...A ja zazdroszczę jej i jemu. Bo nienawidzę takich powtarzalnej po stokroć, do znudzenia, codziennie, zabawy. Nienawidzę i już! Choćbym nie wiem, jak się starała, dziesięć okrążeń ciuchcią wokół salonu to mój everest poświęcenia. Podobnie jest z zabawą w chowanego (max po pięć razy każdy), bujaniem na huśtawce (pół godziny i ani minuty dłużej), układaniem wieży z klocków (cztery ogromne wieże plus cztery katastrofy budowlane). Jeżdżenie autami? Tu już nawet nie udaję - postanowiłam nie mieszać się w męskie sprawy i ten zaszczyt zostawiam tacie ;-) Kiedyś miałam z tego powodu wyrzuty sumienia. Jak to - matka i nie lubi bawić się z dzieckiem? Toż to rodzicielski kryminał!

Lubicie interaktywne zabawki? Tutaj znajdziecie spory wybór i porównacie ceny

Dziś wyluzowałam. Gdy dopadają mnie dzieci, prosząc o wspólną zabawę, to:

 Co więc zazwyczaj robimy?

 A jakie są Wasze patenty? Lubicie bawić się z dziećmi? Co najczęściej wspólnie robicie? Napiszcie koniecznie!